Wyspy Oki leżą „na uboczu” – taki wniosek nasuwa się sam, gdy szukamy ich na mapie Japonii. Może więc zdziwić fakt, że w historii były takie okresy, kiedy wyspy tętniły życiem i cieszyły się wzmożoną uwagą mieszkańców innych części kraju. Jeden z takich okresów trwał od drugiej połowy XVIII w. do przełomu XIX i XX w. W tym czasie Oki było ważnym punktem postoju dla statków kitamaebune.
Statki te (model na zdjęciu poniżej) kursowały na trasie z Osaki, przez cieśninę Shimonoseki (między Honsiu a Kiusiu) i po Morzu Japońskim aż do Hokkaido. Z początku mogły odbyć taką podróż tylko raz do roku. Ten stan rzeczy uległ zmianie po 1785 r., ponieważ postęp w przemyśle włókienniczym w Osace pozwolił na produkcję mocniejszych żagli. To z kolei umożliwiło żeglugę morską między cieśniną Shimonoseki a wyspą Sado, a nie jak do tamtej pory – jedynie krótkimi odcinkami wzdłuż linii brzegowej. Wrosła więc częstotliwość rejsów między Osaką a Hokkaido, a statki kitamaebune coraz częściej przybijały do portów na Oki. Nowa trasa uczyniła z wysp ważne miejsce postoju, gdzie oczekiwano na sprzyjające wiatry i prowadzono wymianę handlową.
Dzięki kitamaebune Oki bogaciło się; ożywiła się też wymiana kulturowa z innymi regionami Japonii. Ludzie, którzy pływali na tych statkach, wywodzili się z różnych części kraju, a po zejściu na ląd chętnie dzielili się z wyspiarzami m.in. piosenkami ludowymi z rodzinnych stron. Obecnie wiele z nich jest już zapomnianych w miejscu pochodzenia, ale mieszkańcy wysp Oki śpiewają je do dziś.
Tekst: Izabela Raczyńska
Model statku kitamaebune (Zdjęcie: Archiwum Komisji Edukacji Miasta Okinoshima):
Mapa trasy statków kitamaebune:
